Ίσως επειδή το θεωρώ κάπως αυτονόητο. Έχω αναφερθεί στον φθόνο, σε μία γενικευμένη μορφή ζήλιας ας πούμε. Αλλά σαν blog που αγαπά και στηρίζει τον έρωτα (ΝΟΤ) επιβάλλεται να κάνω κάτι για την ζήλια! Την ερωτική ζήλια, εννοώ. Πάρτε θέση (pop corn, coca-cola, καραμέλες ΚΑΙ nachos και ξεκινάμε!).
Όλοι έχουμε δει σκηνές ξεκατινιάσματος, όλοι έχουμε δει-ακούσει-ζήσει καυγάδες του τύπου "που ήσουνα-ποιος ήταν αυτός-γιατί δε με πήρες όταν το είπες" ... Σκηνές που ένας ή μία δύσμοιρη ακούει τα εξ αμάξης δίχως (ή και με ενίοτε) λόγο, και ένας μαινόμενος ταύρος ή ταυρίνα (ή όποιο άλλο ζώδιο τέλος πάντων!) εν εξάλλω καταστάση πετάει φωτιές, πράγματα και κατηγόριες!
Καλά εντάξει μπορεί να μην είναι έτσι τραγικά ρε παιδί μου, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω. Αναφέρομαι σε εκείνο το μαυρο-πράσινο τερατάκι που χώνεται στις ερωτευμένες καρδιές και κάνει την ζωή κόλαση (να δεις το Πάριος το ίδιο είχε πάθει!). Και εδώ αρχίζουν οι μαλαγανιές..."είναι λογικό να ζηλεύεις τον σύντροφό σου, δείχνει ενδιαφέρον και αγάπη!"...
Ορίστε?!?!?! ο.Ο
Πες ναι ζηλεύω...αλλά μην πας να πείσεις ότι καλά είναι λογικό και σωστό. Είναι μία ακόμα ανθρώπινη ανασφάλεια, που ανάλογα τον βαθμό και την έντασή της γίνεται ή όχι ανεκτή. Άλλο αποδέχομαι τα συναισθήματα μου και του συντρόφου μου και άλλο προσπαθώ αν πω ότι είναι σώνει και ντε φυσιολογικά!
Ως ζήλια, ορίζω την δίχως αφορμή ανησυχία και σεναριογραφία εις βάρος του συντρόφου μας ότι μας απατά ή δεν ενδιαφέρεται αρκετά κλπ.
Συνήθως αυτό που προκαλεί την ζήλια είναι η λανθασμένη μετάφραση των εξωτερικών παραγόντων. Για την ακρίβεια η παραποίηση μερικών από αυτών και η δημιουργία φανταστικών "γεγονότων" που τα εκλογικεύουμε, και τα κάνουμε να φαίνονται αληθινά. Και δε σου φτάνει η προσωπική ανασφάλεια που γεννά όλο αυτό, έχεις και τις "αποδείξεις" (που ΕΣΥ κατασκεύασες!) να σε τσιγκλάνε.
Θα μου πεις, κάτσε ρε συ και το περιβάλλον?! Δε φοβάμαι τον σύντροφό μου αλλά το περιβάλλον...
Ναι το ίδιο μου έλεγε και η μαμά μου στο γυμνάσιο...να προσέχω τις κακές παρέες, γιατί σε μένα έχει εμπιστοσύνη, αλλά ο κόσμος είναι κακός εκεί έξω! Σύνελθε!
Αν κάποιος σέβεται την σχέση του, τον εαυτό του, τις επιλογές του, ΚΑΝΕΙΣ και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να διαρρήξει την ένωση. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες. Και δε διαφωνώ υπάρχουν αναιδείς άντρες και γυναίκες που είναι πέφτουλες και δεν τους νοιάζει αν έχεις σχέση (μη σου πω ότι το βλέπουν και κατόρθωμα να σε ρίξουν!). Το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανένας όμως έχει να κάνει αποκλειστικά με το τι περιθώρια του αφήνεις. Άμα είσαι easy lover δεν φταίει ο πειρασμός ... αν δεν ήταν αυτή θα ήταν μία άλλη ή κάτι άλλο.
Επίσης, με το να ζηλεύεις μπαίνεις σε μία διαδικασία αμφισβήτησης του άλλου ατόμου, υποτιμάς την εμπιστοσύνη που εικάζεις ότι του έχεις. Μία σχέση δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς εμπιστοσύνη. Βέβαια η εμπιστοσύνη κερδίζεται. Και ακριβώς επειδή κερδίζεται, αν κάποιος αξίζει να είναι δίπλα σου δε μπορείς αυθαίρετα να το αμφισβητείς.
Προσωπικά, θεωρώ την αμφισβήτηση της ακεραιότητάς μου πολύ σοβαρό παράπτωμα και δεν το ανέχομαι. Μπορώ να δεχτώ την ανησυχία ή την αγωνία υπό κάποιες συνθήκες, αλλά μέσα στα πλαίσια της λογικής. Και κυρίως επειδή βάζω την θέση μου στην θέση του άλλου και αντιλαμβάνομαι ότι μερικά πράγματα δικαίως παρεξηγούνται.
Συνεπώς δεν ζηλεύω κιόλας. Δεν έχει να κάνει με εγωισμό ή υπερβολική αυτοπεποίθηση ή ότι έχω τον άλλον δεδομένο. Ίσα ίσα! Ακριβώς επειδή θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να χρησιμοποιώ τον χρόνο μου στο να τον ευχαριστώ και να περνάμε όμορφα, αντί να κάθομαι να κάνω ανυπόστατα σενάρια, μούτρα κλπ. Όταν έχεις κάτι όμορφο και θες να το διατηρήσεις επενδύεις σε ελευθερία, εμπιστοσύνη, ξεγνοιασιά, ένταση. Όχι περιττούς τσακωμούς και σκηνές.
Εν τέλει το ενδιαφέρον για τον άλλον αν εξαντλείτε σε σκηνές ζηλοτυπίας...να μου λείπει. Απο ΟΛΕΣ τις τρυφερότητες και τους ρομαντισμούς πως καταλήγουν όλοι ότι η ζήλια μπορεί να δείξει ενδιαφέρον!?
Αντί λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, να αρχίσεις τα σενάρια, προτείνω, αν έχεις κάποιο ερέθισμα που σε βάζει σε σκέψεις να δεις τα πράγματα ψύχραιμα. Άσε λίγο χρόνο αφενός να ηρεμήσεις και αφετέρου να παρατηρήσεις αν αυτό που αντιλήφθηκες ήταν μεμονωμένο γεγονός ή κάτι που κρύβει "καταστάσεις".
Εννοείται ότι προσπαθείς να φέρεσαι φυσιολογικά και όχι να αρπάζεσαι ή να κάνεις μούτρα, ακόμα και αν είναι δύσκολο. Α) τον- την υποψιάζεις, β) δεν μπορείς να "τιμωρείς" χωρίς αρκετά στοιχεία.
Μόλις δεις ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι απλή ζήλια- φαντασία αλλά κάτι κρύβεται, συζήτησέ το. Δεν είναι κακό. Να πω ότι δεν ψάχνουμε προσωπικά δεδομένα, δεν είναι σωστό, δεν θα σου άρεσε να στο κάνουν. Ακόμα και αν έχεις την δυνατότητα πρέπει να σεβαστείς την προσωπικότητα του άλλου. Άσε δε που δεν μετράει για απόδειξη (εκτός αν κάτι έπεσε στην υπόληψή σου τυχαία!).
Ανάλογα λοιπόν τι θα σου πει ο άλλος, καλό είναι (σε απαισιόδοξο σενάριο!) να απομακρυνθείς. Δεν μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο που δεν σε σέβεται και τουλάχιστον (την έκανε την πατάτα!) δεν το είπε ο ίδιος (τι υποκρισία θεέ μου!). Αν παρ όλα αυτά το δεχτείς, λάβε υπ όψιν σου ότι στο μέλλον ΠΑΝΤΑ θα ζηλεύεις και δικαίως του λόγου, αφού έχασες την εμπιστοσύνη που έδειξες.
Τώρα θα μου πεις, ωραία τα λες, αλλά αν το χω το μικρόβιο και δεν μπορώ να το ξεπεράσω? Οκ συμφωνώ κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε ατσαλένιος, όλοι λίγο ή πολύ περνάμε φάσεις ζήλιας. Το θέμα είναι πόσο διαρκούν (τύπου μερικά δευτερόλεπτα μία φορά στα 100 χρόνια, ή κάθε nanosecond για πάντα) και τι ένταση έχουν. Οι υπερβολές πέραν από προσβλητικές είναι και κουραστικές και δείχνουν πολύ μεγάλα προβλήματα. Ειδικά αν ο άλλος είναι υπερβολικός και πιστεύει ότι η συμπεριφορά του είναι φυσιολογική (δεν έχει συναίσθηση δλδ). Βέβαια αυτά γούστα είναι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν και τους αρέσει και τους ζηλεύουν και επίσης τους αρέσει! (λολ!)
Για όσους όμως θέλουν να αλλάξουν κι να απολαύσουν και την ζωή και τη σχέση τους πραγματικά, χωρίς κόμπλεξ και τέτοια...γίνεται...Απαιτεί χρόνο και σωστές επιλογές.
Είναι σημαντικό να αρχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να έχεις αυτοπεποίθηση και να πιστεύεις ότι αξίζεις κάποιον-α ξεχωριστό (δεν εννοώ να γίνεις νάρκισσος ούτε επηρμένος ή αλαζόνας!). Και όχι μόνο κάποιος-α ξεχωριστό αλλά και μία καλή και όμορφη επαφή, για την οποία θα προσπαθήσεις κιόλας. Έπειτα, είναι θέμα επιλογής ατόμων. Να εμπιστεύεσαι ανθρώπους που το αξίζουν, που το έχουν αποδείξει και να τους εμπιστεύεσαι πολύ (γκου χου γκου χου!)). Πρέπει να σκέφτεσαι λογικά και ψύχραιμα και μετά να πράττεις. Έχεις ένα ερέθισμα, το αφήνεις στην άκρη, σε ήρεμη φάση το αξιολογείς λογικά και ήρεμα και ειλικρινά μιλάς με τον σύντροφό σου. Κι όσες παράξενες σκέψεις σου έρχονται προσπάθησε να αντιπαραβάλεις παραδείγματα και αναμνήσεις που κάθε άλλο παρά ζήλια σου γεννούν.
Άλλωστε ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου. Άμα θέλει κάποιος να κάτι κάτι, θα το κάνει ο κόσμος να χαλάσει, κι αν δεν το κάνει σήμερα θα το κάνει αύριο. Από το να άγχεσαι λοιπόν, απόλαυσέ το χαλαρά και στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό! Απλά πράγματα!!!
Φιλάκια ρουφηχτά και θα επιστρέψω (κάποτε...) με κείμενο για την κτητικότητα στον έρωτα... (μμμ μου άνοιξα την όρεξη...αλλά πρέπει να διαβάσω :/)
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ κείμενο!!!!ΜΠΡΑΒΟ σου!!!μακάρι όλοι οι άνθρωποι να σκέφτονταν έτσι...αλλά που...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια φίλη-ε μου!
ΔιαγραφήΚαλό κάνει ο καθένας να έχει την δική του κοσμοθεωρία, μέσα από την διαφορετικότητα και την ποικιλία, α) δεν βαριόμαστε και β) οριοθετούμε τον εαυτό μας.
δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Απλώς διαφορετικό, ζούμε σ' έναν υποκειμενικότατο κόσμος, εκατομμύρια πραγματικότητες μαζί!