Άλλοτε πάλι δεν ξέρω αν αυτό που θέλω υπάρχει στα αλήθεια. Είναι βλέπεις και αυτός ο ουτοπικός ρομαντισμός με τις ευαισθησίες και τον ιδεαλισμό που μου συννεφιάζουν την εικόνα. Μερικές φορές λένε πρόσεχε τι εύχεσαι, γι αυτό κι εγώ τις επιθυμίες μου όσο βροντερές και φλογερές κι αν είναι τις κρατάω ταπεινά σιωπηλές. Ελπίζω μοιρολατρικά αυτό που γίνεται να είναι το καλύτερο. Έτσι κάνουν οι κότες και δη οι περήφανες.
Να δεις που δε θα το γλιτώσουμε, θα γίνει ακριβώς όπως το είχα δει στον ύπνο μου, πριν μάθω όσα με δεσμεύουν. Το αστείο είναι πως δεν ξέρω τι είναι πιο ανεξήγητο και μπερδεμένο, η πραγματικότητα ή το όνειρο; Και δε ξέρω αν δεν καταλαβαίνω σωστά ή αν καταλαβαίνω και κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, γιατί δε μου αρέσει αυτό και ψάχνω κάτι άλλο, άλλοτε χειρότερο, άλλοτε καλύτερο. Ίσως και να με μπερδεύει το ίδιο, που είτε θέλει χτίσιμο είτε απεμπλοκή. Ίσως πάλι να είναι ο εαυτός μου που δε ξέρω. Ούτε κι εσένα σε έμαθα. Θέλω να σε μάθω πια; Κι αν η απομυθοποίηση είναι πιο πεζή απ όσο περιμένω; Κι αν πάλι δεν έρθει καν; Αν το ήθελα θα είχα μάθει. Όσες φορές το ξανασκέφτηκα, κατέληξα ότι πάλι το ίδιο θα έκανα. Καλά, έκανα όμως; Καλά, καλά...
Α! Να και κάτι που ξέρω. Όλο αυτό είναι ένας πανικός, μία άτακτη και βιαστική προσπάθεια. Χαρακτηρίζεται από περιοδικές εξάρσεις, κακό συγχρονισμό και αμφιβολίες. Η απροθυμία δύει στις απαρχές μίας συγκλονιστικής μαγείας και η γοητεία σβήνει απέλπιδα σα σπίρτο στη βροχή. Καλά τα παραλέω κάπως, αλλά εντάξει, ήταν ωραία εικόνα για να μην τη μεταφέρω.
Δύο λόγοι υπάρχουν για να θέλει κανείς τίτλους ιδιοκτησίας. Είτε δε θέλει να χάσει κάτι, σπουδαίο για εκείνον, είτε γιατί μπορεί να χάσει κάτι, που δεν είναι σημαντικό μόνο για εκείνον. Το λίγο, το σχεδόν, το ίσως δε προκαλεί κανέναν (καλά, ίσως κάποιους, δίχως πολλές εναλλακτικές). Ποιος όμως κρατάει το ντέφι και ποιος είναι η αρκούδα σε αυτό το θέατρο;
Και μετά είναι και το άλλο! Αυτό που το πας; Όταν πάψει αυτό που θέλω να γίνει, αλλά δεν πρέπει ή δεν πρόκειται να γίνει, να επηρεάζει την κρίση μου, δημιουργώντας αμφιβολίες στη λογική μου, σχετικά με το τι πρέπει να κυνηγήσω, θα κοιμάμαι πιο ήρεμη και θα είμαι στα αλήθεια πιο ώριμη. Το να έχεις αμφιβολίες για κάτι, απλά και μόνο επειδή θα ήθελες να ισχύει, είναι σχεδόν το ίδιο με το να το πιστεύεις για τον ίδιο λόγο, και ας πράττεις ορθά. Κι αυτή η στάση δημιουργεί μελαγχολία ή η μελαγχολία προάγει αυτή τη στάση; Συμβαίνει σε όλους ή σε όσους έχουν ταξίδι για την αυτογνωσία τους και την αποδόμηση των εμπειριών τους;
Από αλλού ξεκίνησα, αλλού το πήγα. Μα όλοι συνδέονται. Όλοι έχουν ένα κοινό. Επίσης, ή που πρέπει να σκέφτομαι περισσότερο ή να πράττω περισσότερο, έχω κάτσει μέσα στη μέση της διασταύρωσης. Φταίει που οι εμπειρίες χύνονται η μία μέσα στην άλλη και δημιουργούν μία άμορφη και ενιαία λάβα. Μοιάζει με μεθύσι, χαζεύεις, παίρνεις τη δόση σου, ξεδίνεις και επανέρχεσαι στα λογικά σου. Όχι ότι αυτό είναι καλό τώρα, αλλά δεν είναι και κακό. Τέλος, ίσως τελικά και να μου λείψει λίγο η σταθερότητα, αλλά θα μάθω αν είμαι όσα πιστεύω ότι είμαι. Κι θα μου λείψουν και όσα έχω, όσα δεν πρόλαβα να αποκτήσω κι ίσως λίγο όσα έχασα ή ξέχασα. Αλλά δε μπορούμε να τα έχουμε κι όλα. Αν κι τώρα που το σκέφτομαι. μερικές φορές τα έχουμε, έστω μέσα από το παραμύθι μας. Γι αυτό ίσως και ο έρωτας χαίρει τόσης εκτίμησης, δίνει ελαφρυντικά και δικαιολογίες στα παραμύθια που διαλέγουμε να αφεθούμε απερίσκεπτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα σχολιάκι θα μας έκανε καλύτερους! Και αν δεν σας κάνει κόπο βάλτε και ένα ονοματάκι ή κάποιο ψευδώνυμο! Μου αρέσει να ξέρω σε ποιους απευθύνομαι και δίνει ένα πιο προσωπικό τόνο! :) :) :)